Zij kijken hoe het gras groeit. Niet omdat er niks te doen is, maar omdat het gras iets te vertellen heeft.
In de boomgaard laten de vrijwilligers het gras zo lang mogelijk met rust. Zodat het kan bloeien. Zich uitzaaien. Nog even wiegen in de wind voor het gemaaid wordt. Want zeg nou zelf: waar vind je nog een grasveld vol pinksterbloemen en fluitekruid?
Toch jeuken hun handen. De zeis ligt al weken klaar in zijn winterverblijf. Want maaien met de zeis is gewoon een heerlijke bezigheid. Het ritme, het geluid, de geur van vers gemaaid gras – als je het eenmaal hebt gedaan, wil je meer. Vanaf begin mei mogen we weer. Dan klinkt het zachte tsjak-tsjak door de boomgaard en maken ze plek voor nieuwe groei.
De vrijwilligers maaien niet alles. Ze kijken goed. Wat blijft staan, wat mag weg? Het is een beetje als tuinieren met geduld. En liefde. En een zeis.
Nieuwsgierig geworden? Kom gerust eens kijken. Of beter nog: trek oude kleren aan en probeer het zelf. Elke dinsdagochtend tussen 9 en 12 zijn we in de boomgaard. Er ligt een zeis voor je klaar. Groot of klein. De vrijwilligers leggen het je graag uit. Je hoeft niks te kunnen. Alleen zin hebben om het te proberen.
Tot dan. Zij zijn alvast aan het kijken hoe het gras groeit.
